از کرواسی خارج شدیم بہ سمت کوہ ھای بوسنی، ولی وسط راہ احساس کردیم کہ گم شدیم بین بوسنی و صرب. یہ دہ باپرچم بوسنی بود و یہ کلیسا کوچیک، روز یکشنبہ و یہ سری پیرزن و پیرمرد دست تو دست ھم تو راہ کلیسا. دہ بعدی کہ رد شدیم پرچم صرب آویزون بود من کہ گیج شدہ بودم کجاییم !!! توی نقشہ نمیتونستم پیداش کنم. یہ حس خوبی داشتیم اینگار ملیت نداشتیم ما ھم مثل اونا بودیم با شمارہ پلاک کشور سویس، اینگار نہ اینگار خارجی بودیم ، مثل یہ مہمون عزیز بودیم اون وسط ھر جا رد میشدیم یہ صورت خندون و یہ دست بود کہ میومد بالا.
حس خوبیہ کہ  غریبہ نیستی، چہ انرژی خوبیہ!
تو کوہ ھا ھمین طور بالا و پایین میرفتیم و برف جادہ رو بیشتر و بیشتر میپوشوند، ولی خوشبختانہ لاستیکہای زمستونی و عاج دار بہ کمک ما رسیدن.
ھر از گاھی از دھکدہ ای رد میشدیم، ولی آدمای زیادی نمیدیدیم آخہ یکشنبہ بود و مردم تو خونہ ھاشون مشغول استراحت یا تماشای تلویزیون. بانگاھی بہ خونہ ھا سریع میشد حدس بزنی کہ شرایط مالی خوبی ندارن . خونہ ھای سادہ بدون نمای زرق و برق دار، اطراف خونہ با یہ حصار آھنی از ھم جدا شدہ بود و تو حیاط یہ بز و چند تا مرغ بود.
بعد از ۲ساعت رانندگی تابلوی انتہای مرز رو دیدیم میرفتیم بہ سمت مونتونگرو.
سفر بہ بوسنی خیلی کوتاہ بود ولی خیلی چیزا تو اون زمان کم دیدیم.
از مزیت ھای سفر جادہ ای اینہ کہ از کنار زندگی مردم عبور میکنی .